TUNGGU!

on : Oktober 08, 2011 | 1 Comment

TUNGGU!


Wayah nunjuk pukul tujuh. Di sudut kafe kélék kuring berpeluh. Tapi teu bisa humandeuar. Kajaba dina ponsel anu sorana teu ogé melenguh.

Dua belas jam anu tuluy aya anu ngaku baris datang. Anu kuring harepkeun sok di kafe éta senyumnya baris mengembang. Sabot nempo kuring. Alatan padeukeut kalayan pujaan haté, cenah. Biasana kami baris méakkeun wayah kalayan percakapan. Silih bertatapan. Silih bertukar harepan. Harepan pikeun bisa merapat sarta berdekapan. Di hiji tempat anu laér ti kegaduhan.

Tapi, sabenerna, haté kuring sok gaduh. Sabot di luhur awakna kuring mengaduh. Alatan sanggeusna kuring baris humandeuar. Nanya, ka manakah hubungan ieu baris berlabuh?

”Naha perlu ditatanyakeun, Nyaah. Urang keur berlabuh ka hiji ketidak-tahuan anu memabukkan.”

”Hah?!”

Kuring lain jelema anu mengerti basa isyarat. Sumawona lamun éta ngandung harti filosofis beurat. Kuring ngan weruh alatan kuring ngarasa. Lain alatan teori-teori anu tercantum dina buku-buku anu pemikir jigana dawam baca. Kuring ngan daék mencinta. Naha liwat buku-buku bermartabat éta anyar asih bisa dicerna?

Manéhna sok nyebutkeun ngaran-ngaran kaceluk anu kuring henteu wawuh. Manéhna sok nyebutkeun ngaran-ngaran anu komo di jero sirah kuring ogé moal lila mengental. Badiout? Platoy? Badut anu letoi, kitu anu sok aya di jero sirah kuring tercantol. Lain alatan pamikiran maranéhanana ngeunaan kebenaran anu henteu kuring pahami. Tapi leuwih alatan unggal nempo badut anu letoi, kuring ngarasa teu nepi ka haté.

Kuring henteu kungsi béak pikir naha aya sipat sarupaning badut di sirkus. Rata-rata maranéhanana sabenerna berbadan begang. Bermuka tirus. Ngan kosmetik di beungeutna memberangus. Sarta buntalan di beuteungna anu badag membungkus. Ku kituna manéhna katempo lucu sarta meureun alus. Pikeun panon jalma-jalma kolot anu mawa barudakna ngan pikeun sejenak mopohokeun haus. Haus hiburan. Haus kababarengan. Haus seuri babarengan dina kaayaan kakulawargaan. Padahal panon barudak éta meureun bisa nempo naon anu aya di balik panon badut-badut. Panon anu bersungut. Sarta sungut anu merengut di balik riasan kitu rubak sarta memerah di sungut.

Salah sahiji panon barudak éta, nyaéta panon kuring. Meureun di antara lobana barudak éta, ngan kuring hiji-hijina. Nempo badut anu éta-éta waé dina unggal pintonan sirkus naon ogé sarta di mana ogé ogé. Badut anu letoi. Letoi anu nyaéta kawas teu bersendi dina basa pituin Jakarta. Sarta sok aya gurat beureum di handapeun panon maranéhanana kawas cai panon. Jadi kuring henteu kungsi mengerti naha maranéhanana menertawakannya. Komo nepi ka ayeuna, sabot umur kuring menginjak dewasa.

Menertawakan kahanjelu. Menertawakan kababarengan. Menertawakan kaayaan merekakah anu kapaksa datang babarengan sanak kulawarga ngan luhur ngaran kakulawargaan? Menertawakan diri maranéhanana sorangan. Sarta ku kituna aya harga anu kudu maranéhanana beuli?

”Hahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahhahahahahahahaha.”

Pamustunganana kuring seuri ucul saméméh manéhna némbalan reaksi kuring. Pohara ucul ngaleuwihan tawa kuring nempo badut-badut letoi di sirkus. Katut sato-sato anu henteu sakuduna diberangus. Pohara pohara ucul ngaleuwihan tawa-tawa kalayanana anu geus hangus.

”Naha manéh ketawa, Nyaah? Kuring pan udah ngomong, lamun manéh daék jadikan anak urang, ayeuna waktuna. Kuring moal bisa kaasih anak ka manéh deui nginget umur kuring geus lima puluh warsih ayeuna. Tapi, kuring henteu bisa jamin naha kuring bisa tanggung jawab sacara material.”

Kukupu melebarkan jangjangna pas di hareup bebungaan di mana kami diuk. Manéhna ogé melebarkan hontalan leungeunnya di mana leungeun kuring keur cicing merunduk. Mecakan meredam tawa kuring anu geus kadéngé kawas jelema mabok. Tenang gerakannya pohara kuring weruh sabenerna memendam rasa amuk. Alatan éta geura-giru kuring kibaskan leungeun éta berpura-pura ngagebah reungit.

”Manéh…”

”Hah?!”

Kuring motong kalimahna. Persis kawas naon anu dipigawé badut-badut sabot aya di luhur aréna. Ceuceuleuweungan sabot aya anu mengolok-oloknya. Terjatuh. Mengaduh. Lumpat. Tanpa wani memaki. Ngiles ka balik panggung. Dibiruyungan kalayan sorak-sorai sarta tawa menggunung.

Sorak-sorai éta anu ngingetkeun kuring luhur kutipan-kutipan anu disebutkeun manéhna ti ngaran-ngaran pemikir. Nyieun kuring ngajebian. Alatan aya letupan kembang seuneu di sirahna. Sarta warna-warni serpihan kembang seuneu éta murag ka bahunya. Manéhna henteu kungsi nyahona. Mangka, manéhna teu ngarasakeunana. Sabot serpihan kembang seuneu éta melumatnya. Komo sabot manéhna ngomong,

”Naha perlu ditatanyakeun, Nyaah. Urang keur berlabuh ka hiji ketidak-tahuan anu memabukkan.”

Tapi di manakah ayeuna manéhna?

”Hah?!”

Terkejut kuring sabot bahu ditepuk hiji jalma.

”Kaci kuring cokot bangku anu teu terpakai?”

”Hah?!”

Kuring henteu bisa nangtukeun. Kuring geus nungguan dua jam jeung beuteung kram alatan pengguguran. Tapi manéhna teu ogé datang. Tapi naha kuring kudu mikeun bangku kosong di palebah kuring ka hiji jalma? Hiji jalma anu merlukeun bangku tambahan di méjana alatan manéhna babarengan loba réncang teu terkecuali awéwé?

”Kaci kuring paké bangkunya, Mbak?”

Kuring melongna.

”Hampura, aya anu kuring tunggu.”

”Wayah?”

Wayah nunjuk pukul tujuh.

Read Another